Wanneer je waarde hecht aan het resultaat van wat je doet, dan kan dat aardig wat stress opleveren. Het resultaat heb je namelijk (meestal) niet onder controle. Je kunt nog zo je best doen voor iets of iemand, dat garandeert niet hoe het wordt ontvangen. Je hebt ook niet alle externe omstandigheden onder controle en je kunt nooit alle factoren die eventueel kunnen meespelen (ja maar, wat als dit, of wat als dat…) onder controle hebben. En dat kan behoorlijk tot stress leiden, en dat geeft niet altijd de mooiste resultaten…

Als je daarentegen met liefde en plezier doet wat je doen wil (je werk, sport, vriendschappen, iemand helpen, noem maar op), dan presteer je op je gemak het beste wat wat je in huis hebt. Je hoeft je dan geen zorgen te maken over of je het wel goed hebt gedaan, want je weet dat je er met passie en oprechtheid aan gewerkt hebt. Je hebt gegeven wat je hebt en daarmee iets moois gepresteerd.

Het resultaat zorgt dan voor zichzelf.
Het komt wel af en het komt wel goed.

Er bestaat zo’n filosofische discussie over of het doel de middelen heilig.
Ik denk er dit over:
Het middel leidt tot het doel:
Stop je positieve aandacht in het middel, dan zie je dat terug in het resultaat.

Geen zorgen maken over of je je doel bereikt.
Wel zorg steken in de middelen/ acties van dit moment.
Voor je er erg in hebt sta je ineens met je neus voor een bereikt doel, en dan is het nog goed gelukt ook.

Dit is een beetje in het verlengde van de vorige post: https://tederhart.nl/2015/08/28/vertrouwen/
Best spannend, leren vertrouwen op het hart en luisteren naar de stem van binnen. In tegenstelling tot alles analyseren, beredeneren en willen controleren.
Dat laatste was niet leuk: erg vermoeiend en angstig.
Het is veel leuker om te leven naar mijn hart.
Het gevolg is meer plezier en liefde in mijn leven.
En steeds meer vertrouwen en zachtheid in mijn hart.

Ik kwam vandaag een stukje tekst tegen dat ik jaren geleden (vraag me niet meer wanneer) heb voorgelezen voor een groep leeftijdsgenoten in de kerk.
Het is alsof dit stukje tekst voor me geschreven is en zo nu en dan kom ik het weer eens tegen.

Ik ga het hier delen:

Gewoon doortrappen:
Vroeger zag ik God als iemand die mij alleen maar gadesloeg en beoordeelde. Als een rechter die alles bijhield wat ik fout deed om zo tot een beslissing te kunnen komen of ik na mijn dood de Hemel zou mogen betreden of niet.
Ik herkende Hem wel in sommige gevallen, maar kénde Hem niet.
Veel later, toen ik God ontmoet had, leek het alsof mijn leven veranderde in een fietstocht.
Een fietstocht op een tandem dan wel te verstaan en ik constateerde dat God achter me zat en mij hielp met trappen.

Ik weet niet meer wanneer het was dat Hij me voorstelde om van plaats te wisselen, maar sindsdien is het leven nooit meer hetzelfde geweest. Zolang ik voorop zat en stuurde, kende ik de weg. Het was vaak een saaie en voorspelbare route zonder bijzonderheden. Het was gewoon de kortste afstand tussen A en B.
Maar sinds Hij de leiding nam, kwamen we op onbekend terrein, diepe dalen, bergopwaarts, door rotsige gebieden en dat alles met halsbrekende snelheden. Het enige dat ik op dat moment kon doen, was me goed vasthouden om niet van de fiets te vallen. Al leek het soms gekkenwerk, Hij zei alleen maar: ‘Gewoon doortrappen’.

Ik maakte me zorgen, was vaak bang en vroeg: ‘Waar brengt U me heen’? Hij glimlachte en gaf geen antwoord. En zo leerde ik Hem te vertrouwen. Ik vergat mijn saaie leven en koos voor het avontuur. En als ik aangaf dat ik bang was, dan leunde Hij wat naar achteren en raakte heel even mijn hand aan.

Hij nam me mee naar mensen met gaven die ik nodig had. Zij bezaten veel geduld, hoop, vergevingsgezindheid, vreugde en acceptatie. Zij gaven me die gaven cadeau en weg waren we weer. God zei: ‘Geef die geschenken maar weg; dat is alleen maar extra bagage, teveel gewicht’. Zo gezegd, zo gedaan. Ik gaf alles wat ik ontving weer weg aan de mensen die ik onderweg ontmoette. Zo ontdekte ik dat ik in het geven juist ontving en toch was mijn last licht!

In het begin vertrouwde ik God de controle over mijn leven niet toe. Ik wilde zelf voorop zitten. Hij mocht achterop meetrappen om het me makkelijker te maken. Al snel had ik echter ontdekt dat God alle geheimen van het fietsen beheerste. Hij wist hoe je hele scherpe en snelle bochten veilig kon nemen, hoe je zelfs al kwam je over een hobbel heen los van de grond, veilig weer neer kon komen en ook wist Hij vaak angstige passages af te snijden.
En ik leer nog steeds. Ik leer om snel door te trappen, ook al kom ik in de meest vreemde situaties terecht. Met God als mijn betrouwbare en fantastische compagnon, begin ik ook het uitzicht en de frisse bries om mijn hoofd steeds meer te waarderen. En als ik er eigenlijk zeker van ben dat ik niet meer kan, dan glimlacht Hij slechts en zegt steeds; ‘Gewoon doortrappen’.

Als ik het nu weer lees, dan lijkt het haast een toekomstvoorspelling. Ik herken dit verhaal. Ik leer steeds meer loslaten en vertrouwen. En leer nog steeds bij.
Bijzonder.

Misschien ben ik niet de enige die wel eens blijft wikken en wegen over een beslissing, waarna ik er vervolgens nog niet uitkomt. Over het algemeen bevind ik me dan in een groot donker bos aan voors en tegens, beren op de weg, gedachten die wel of niet aannames zijn en ga zo maar door.

Dan kun je van alles doen, zoals het maken van een lijstje met voor- en nadelen, of een uiteenzetting van zinnige argumenten.
Ik heb mezelf er ook weleens op betrapt dat mijn redelijke argumenten excuses waren voor wat ik eigenlijk al had besloten te gaan doen (een opleiding).
Op dat moment wist ik in ieder geval wel wat ik wilde, en ben ik opgehouden met het maken van dat lijstje.

Zo heb ik wel vaker zitten dubben. Als ik er echt niet uitkom doe ik het eerste wat in me opkomt, of ik kies niet. Totdat ik niet anders kan. Voorbeeld:
Ik ben wel eens ergens naartoe gefietst en ik wist niet of ik de korte of lange route naar huis wilde nemen. Beide opties hadden argumenten die ik even redelijk vond. Lekker ver fietsen, of lekker snel thuis zijn. Ik besloot niet te kiezen en af te wachten wat ik ging doen. Op het moment dat ik mijn hand uitstak wist ik welke route ik wilde nemen.
Ander voorbeeld:
Er is ergens een leuke gelegenheid en ik ga bepalen of ik erheen ga of thuis blijf.
Ik kwam er niet uit. Tot het moment dat het kiezen was: nu de bus halen of thuis blijven. Rennend naar de bus wist ik dat ik erheen wou.
Bonus: Het was een uitstekende beslissing, ik heb het leuk gehad.
Als ik die beslissing met mijn verstand genomen had was ik waarschijnlijk niet gegaan.

Een andere optie is een muntje gooien. Op het moment dat je het wel of niet eens bent met de uitkomst weet je wat je wilt.

Het scheelt veel nodeloos gepieker.

(En even een disclaimer. Ik zeg dus niet dat nadenken verkeerd is, alleen dat mijn ervaring is dat teveel nadenken nadelige gevolgen kan hebben)

Vandaag was ik aan het hardlopen. Mijn doel was een rustig tempo aanhouden zodat ik ook wat verder lopen kan. Om de vijf minuten geeft mijn telefoon aan hoe ver ik ben gekomen, hoeveel tijd voor bij is en wat de gemiddelde snelheid is.
Mijn gemiddelde snelheid was veel sneller dan de bedoeling was. Maarja, ik was nu eenmaal in het ritme en ik had geen zin om rustiger te gaan lopen, dus…
Na een poosje hield ik dat niet meer vol en ben ik een stukje gaan wandelen.

Hierna ben ik verder gegaan op een ‘normaal’ tempo en heb ik alsnog mijn doel bereikt omdat ik nu wel voldoende adem had om verder te gaan.

En dat werkt met meer dingen zo. Rustig aan en alles op zijn tijd.
Sommige dingen (zoals een praktijk opzetten, ik noem maar wat 😉 ) kosten tijd. Iedere stap is er weer een. En als ik lekker verder kachel kom ik er soms ineens achter hoe ver ik al ben gekomen. En dat is best leuk.

Dus wat heb ik geleerd vandaag: rustig aan, niet te hard van stapel lopen

Ik was in gesprek met een vriendin en zat wat te filosoferen over nieuwe ervaringen in het leven en dat het net een reis is. Altijd nieuwe ervaringen en avonturen.

Schrijf er een gedicht over zei ze.
Dus dat heb ik gedaan.

Liefs, Paula

Met allemaal nieuwe wendingen in mijn leven voelde ik me vandaag wat onrustig, ondanks al dat loslaten wat ik oefen.
Dat heeft ook te maken met kwetsbaarheid. Kwetsbaar durven zijn in plaats van me verstoppen en ‘veilig’ en angstig blijven.

Ik dacht vervolgens aan de kwetsbaarheid van bloemen en hoe die toch bloeien. Onmiddellijk daarop kwam het liedje van Bette Midler in mijn hoofd, schitterend nummer:

“The Rose”

Er is een last van mijn schouders gevallen. Vandaag heb ik de moed opgevat mijn kittens buiten te laten.
Alle redenen om ze veilig binnen te houden zijn verdwenen: ze zijn gechipt, geënt, hebben halsbandjes enzovoort. De zes weken dat ze binnen ‘moeten’ blijven zijn ook verstreken.

En dan dartelen ze vrolijk door de tuin, uit de tuin, en komen weer terug. Het is min of meer uit mijn handen nu. Dus ik hoef me er niet meer zo druk om te maken. De ramen en deuren kunnen weer open. Ik kan weer gerust naar binnen en buiten. En ik hoef me geen zorgen te maken, want daar schiet ik toch niets mee op.

Nu maar vertrouwen dat het goed zit.

Handig als de katten dat ook doen.
Ik ben net de ladder op gegaan om Lindsy uit de boom te halen (nu al). Ze wilde er wel uit, ze wilde niet geholpen worden. Het was makkelijker geweest voor haar en mij als ze me had vertrouwd en die boom had losgelaten 😉

En ook dat is goed gekomen.
Kleine tijgertjes.
Tijd om de wereld te ontdekken.

Ik las laatst een stukje tekst over gezonde voeding en nu kunnen kiezen hoe je lichaam er volgend jaar uit ziet. Dit verhaal was geïnspireerd op de aankomende oogsttijd. (Artikel van de Planteneter)

Dat heeft me aan het denken gezet, want het geldt natuurlijk voor alles. Een keuze van nu is (open deurtje) het resultaat van de toekomst. En overigens ook resultaat voor dit moment. Als ik iets eet dat goed voor me is, voel ik me veel beter voel dan wanneer ik me vol stop met koekjes of iets dergelijks. En wanneer ik iets doe wat bij me past, voel ik me beter dan wanneer ik dat niet durf en dan maar wat anders doe.

Dat verhaal over zaaien en oogsten doet me ook denken aan de term Karma. Bij nadenken over karma kun je gaan piekeren over het verleden: ‘toen en toen heb ik iets doms gedaan, en daarom heb ik nu misschien niet…. en wel….’ Dus is het mijn eigen schuld dat…

Totaal niet behulpzaam.
Terwijl het wel heel leuk is om te bedenken hoe ik zou willen leven en er nu voor te zorgen dat ik dat ook doe.
En dan heb ik plezier in wat ik doe. En kan met vertrouwen het resultaat loslaten, dat zorgt wel voor zichzelf.

Want als je er voor kiest om bloempjes te zaaien in je tuin en je geeft er even wat voeding en water aan, dan kun je het daarna wel loslaten. Zon schijnt, regen valt. Voor je het weet staan de bloemen te bloeien.