Er is een last van mijn schouders gevallen. Vandaag heb ik de moed opgevat mijn kittens buiten te laten.
Alle redenen om ze veilig binnen te houden zijn verdwenen: ze zijn gechipt, geënt, hebben halsbandjes enzovoort. De zes weken dat ze binnen ‘moeten’ blijven zijn ook verstreken.

En dan dartelen ze vrolijk door de tuin, uit de tuin, en komen weer terug. Het is min of meer uit mijn handen nu. Dus ik hoef me er niet meer zo druk om te maken. De ramen en deuren kunnen weer open. Ik kan weer gerust naar binnen en buiten. En ik hoef me geen zorgen te maken, want daar schiet ik toch niets mee op.

Nu maar vertrouwen dat het goed zit.

Handig als de katten dat ook doen.
Ik ben net de ladder op gegaan om Lindsy uit de boom te halen (nu al). Ze wilde er wel uit, ze wilde niet geholpen worden. Het was makkelijker geweest voor haar en mij als ze me had vertrouwd en die boom had losgelaten 😉

En ook dat is goed gekomen.
Kleine tijgertjes.
Tijd om de wereld te ontdekken.