Misschien ben ik niet de enige die wel eens blijft wikken en wegen over een beslissing, waarna ik er vervolgens nog niet uitkomt. Over het algemeen bevind ik me dan in een groot donker bos aan voors en tegens, beren op de weg, gedachten die wel of niet aannames zijn en ga zo maar door.

Dan kun je van alles doen, zoals het maken van een lijstje met voor- en nadelen, of een uiteenzetting van zinnige argumenten.
Ik heb mezelf er ook weleens op betrapt dat mijn redelijke argumenten excuses waren voor wat ik eigenlijk al had besloten te gaan doen (een opleiding).
Op dat moment wist ik in ieder geval wel wat ik wilde, en ben ik opgehouden met het maken van dat lijstje.

Zo heb ik wel vaker zitten dubben. Als ik er echt niet uitkom doe ik het eerste wat in me opkomt, of ik kies niet. Totdat ik niet anders kan. Voorbeeld:
Ik ben wel eens ergens naartoe gefietst en ik wist niet of ik de korte of lange route naar huis wilde nemen. Beide opties hadden argumenten die ik even redelijk vond. Lekker ver fietsen, of lekker snel thuis zijn. Ik besloot niet te kiezen en af te wachten wat ik ging doen. Op het moment dat ik mijn hand uitstak wist ik welke route ik wilde nemen.
Ander voorbeeld:
Er is ergens een leuke gelegenheid en ik ga bepalen of ik erheen ga of thuis blijf.
Ik kwam er niet uit. Tot het moment dat het kiezen was: nu de bus halen of thuis blijven. Rennend naar de bus wist ik dat ik erheen wou.
Bonus: Het was een uitstekende beslissing, ik heb het leuk gehad.
Als ik die beslissing met mijn verstand genomen had was ik waarschijnlijk niet gegaan.

Een andere optie is een muntje gooien. Op het moment dat je het wel of niet eens bent met de uitkomst weet je wat je wilt.

Het scheelt veel nodeloos gepieker.

(En even een disclaimer. Ik zeg dus niet dat nadenken verkeerd is, alleen dat mijn ervaring is dat teveel nadenken nadelige gevolgen kan hebben)