Een krap jaar geleden, (ik had net de drie dagen training bij Ander Leven gedaan), reed ik op de fiets naar het dorp. Vier heren op leeftijd reden voor mij, wat langzamer dan ik. Ik wilde er graag langs en belde. En ik belde nog eens, en nog eens. Geen succes.
Best komisch, ze hoorden me niet. Dus maak ik vrolijk gebruik van mijn stem: ‘Pardon heren, mag ik even passeren?’ De achterste hoorde dat en riep zijn vrienden tot orde: ‘Er moet iemand langs’, reactie: ‘is het een snelle?’ *kijkt om* ‘Ja!’, de heren hebben pret, ik ook. We hebben elkaar een prettige dag gewenst en ik kon met een lach op mijn gezicht verder.

Dan zal ik ook toegeven dat ik vroeger geïrriteerd zou zijn geraakt van mensen die het fietspad in beslag nemen zonder aan de kant te gaan wanneer er iemand (ik) langs wil. En dan zou ik in dezelfde situatie niet lachend, maar sacherijnig naar het dorp zijn gefietst.

Als je weet dat je kiezen kan, zou je dan liever sacherijnig of vrolijk zijn?
Want die keuze is er.