Een simpele waarheid, waar ik mijzelf regelmatig aan ‘moet’ helpen herinneren.

Ik heb dit geleerd dankzij yoga:
– Ik ben met mijn hoofd bij alles wat ik de rest van de dag nog ‘moet’ doen, en ik ben bezig met hoe goed ik de houding ‘moet’ doen. Ik ben gespannen en puur bezig met rekken en strekken. Prima, het is alleen niet een ontspannen yogasessie
Of:
– Ik neem ontspannen een houding aan, want ik heb plezier en het kan me niet schelen wat het resultaat is. Dan ontspan ik nog wat verder en ik kom tot mijn verassing verder dan de dag ervoor.Ik voel rust en energie door mijn lijf stromen.
Niet alleen is de yoga zo leuker, ik bereik er ook meer mee.

 

En een deel van mij, begrijpt daar geen fluit van.
Wilskracht en doorzetten aan de kant zetten, ontspannen en daardoor verder komen. Het lijkt zo tegenstrijdig.
Toch werkt het.

Op een ochtend zit ik met gespannen schouders en opkomende stress naar mijn to-do lijst te kijken. Ik besef dat ik op die manier de dag niet doorkom, want dan weet ik het wel: rennen en vliegen terwijl er van ellende niets zinnigs uit mijn handen komt.
In plaats daarvan haal ik eens rustig adem, ik leg die lijst aan de kant en ga yoga of een wandeling maken. Hierna ga ik achter mijn computer zitten en begin met het schrijven van een stuk tekst.
Aan het einde van de dag blijkt dat ik bijna alles van die lijst heb gedaan.
Omdat ik mezelf niet onder druk heb gezet,
Omdat ik ontspannen heb.

 

Een klein meisje kijkt tv. Ze ziet een tekenfilmpje over een parelduiker. Hij duikt prachtige parels op, iedere keer weer: parels van goud,parels in de vorm van een hart, parels met diamantjes erin, regenboogparels, je kunt het zo gek niet bedenken of hij vindt er zo een.
Het meisje kijkt gefascineerd toe. Zo’n parel wil ze ook wel. Liefst een met regenboogkleuren en edelsteentjes erin. Ze weet niet dat echte parels zo niet zijn en wijdt haar leven aan haar droom: ‘als ze groot is gaat ze parelduiken en dan vindt ze parels in alle kleuren van de regenboog’.

Ze houdt haar woord, als volwassen vrouw heeft ze leren duiken en gaat op expeditie. De een na de andere schelp maakt ze open. En ze vindt niet wat ze zoekt: alleen maar witte en gelige parels. Saai.
Vooral die ene grote, die ronde met zijn saaie witte kleur.
De vrouw ziet niet hoe mooi de parel glanst, ze weet ook niet hoe zeldzaam het is om een egaal ronde te vinden, evenmin kent ze de waarde van een zuiver witte parel. Teleurgesteld zwemt ze weer naar de oppervlakte.
Ze laat de parel liggen.

En die parel…
Die ligt daar nog.
Zijn waarde intact,
een schat op de bodem van de oceaan.

                                                                                                                          Paula van Ginkel