Mijn favoriet scene uit Waterschapsheuvel: Onze helden, de konijntjes, komen een andere groep konijnen tegen. Er volgt een kennismaking. Dit gaat zonder woorden, want konijnen praten niet bij een ontmoeting, ze snuffelen aan elkaar. Wanneer ze dat gedaan hebben gaan ze allemaal lekker slapen, zonder dat ze een woord tegen elkaar hebben gezegd, er valt ook niets te zeggen: ze kennen elkaar, ze vertrouwen elkaar.
Daar moest ik aan denken tijdens de knuffelworkshop die ik laatst heb gevolgd.

Wat is een knuffelworkshop? Nou daar wordt geknuffeld, en je komt weer bij jezelf.

Dit werd rustig opgebouwd: we begonnen met een oefening oogcontact, een volgende opdracht een beetje aanraken, zo werd het rustig opgebouwd.
Wat er steeds gebeurde was: verbinding maken, loslaten en weer bij jezelf komen.

Dus daar sta ik, wat verder gevorderd in de workshop, met mijn ogen dicht en ik wordt aangeraakt door andere mensen. Soms zijn het vrouwenhanden, soms mannenhanden (geen zorgen, het blijft allemaal beschaafd). Ik vind het heerlijk. En dan is het contact weer weg. Tijd om bij mezelf te komen, het contact is weg, maar ik ben er nog wel. En dan komt er weer een nieuw contact.

Het klinkt simpel.
Het is de meest praktische oefening die ik ooit heb gedaan op dit gebied.

Wat het me leert is niet zozeer het knuffelen, dat kon ik al wel.
Wat het me leert is dat het okee is om contact te verbreken en als contact door een ander wordt verbroken.
Dat maakt het een totaal onzweverige oefening, waarbij ik iedere keer weer stevig terugkwam bij mezelf en met beide voeten vast op de aarde.

❤
Paula