Dit gedicht is geïnspireerd op wat ik heb gelezen in een boek van Jan Geurtz.

We ontwikkelen allemaal een ego, waardoor we afgesneden raken van onze ware kern. Dat moet ook, want anders kunnen we niet functioneren in de maatschappij. Wanneer we dat ego eenmaal hebben is het fijn om ons er niet mee te identificeren. Net zo goed als dat je je lichaam niet bent, of dat je je emoties niet bent, ben je je ego niet.

Het is bevrijdend om je diepste nare overtuigingen volledig te aanvaarden. Je mag er dan helemaal zijn. Hierdoor ervaar je vrede, onvoorwaardelijke liefde, dit is de weg terug naar wie je bent.

❤
Paula