Ik kwam op deze gedachte doordat er soms weerstand is tussen twee mensen. Wanneer het hart gesloten is voor een ander, door wat voor een reden dan ook, leer je elkaar nooit kennen en blijf je vreemden voor elkaar.
Terwijl je soms, nadat je iemand pas vijf minuten kent, een diepgaand gesprek kunt hebben, terwijl je diegene anders ‘een vreemde’ zou hebben genoemd, juist omdat je elkaar nog maar zo kort kent.
En daar voeg ik aan toe: Alles is mooi.
Ik vind het leuk om het bos en de velden in te gaan met een camera (mijn smartphone) om foto’s te maken. Want ik kom constant mooie dingen tegen. Wanneer ik er oppervlakkig naar zou kijken, zou ik alleen maar een bos of een veld zien. Wanneer ik ga inzoomen zie ik sprookjesachtige schoonheid, soms van niet meer dan een paar centimeter groot.
Want het leven is zo mooi.
Dat geld ook voor dingen die ik meemaak, mensen die ik tegenkom (en dieren die ik ontmoet).
De schoonheid, de stilte, de liefde zien in alles wat er is en alles wat er gebeurt. Het is dan net alsof alles schittert met glinsters, sterren en stukjes goud.
En ja, dat geld ook voor de momenten in het leven die ik zelf liever anders had ingevuld.
Liefs, Paula
Je kunt altijd iets vinden, en wanneer je er eenmaal een hebt, weet je er misschien wel meer.
Zo bekeken kun je er achter komen dat je een prachtige dag achter de rug hebt.
Of een nog mooiere dag dan je al dacht!
Liefs, Paula
Je kunt je wel eens afvragen waar het goed voor is om zoveel ellende mee te moeten maken.
Waarom niet meteen een volmaakte wereld, een volmaakte jezelf, verder geen gedoe.
Ik doe een training bij Ander Leven, waardoor ik patronen ontdek in mezelf waar ik het mij moeilijk mee heb gemaakt. Wanneer ik het in mezelf zie, kan ik ook begrijpen dat anderen soortgelijke of andere patronen hebben.
Ik kan dan met begrip kijken naar mezelf en naar anderen. Ik kan compassie voelen. Ik kan helpen waar mogelijk.
Ik zou geen verdriet kunnen begrijpen wanneer ik het zelf niet kende.
Ik zou geen begrip kunnen opbrengen voor boosheid, als ik het zelf nooit heb gevoeld.
Ik zou niet begrijpen hoe het voelt om teleurstellingen of ziekte mee te maken als ik er nooit mee te maken heb gehad.
Hoe kun je weten wat verlies inhoudt, als je nooit iets verloren hebt?
Zelfs al zouden we in een perfecte wereld leven, vol perfecte mensen die nooit iets hadden doorstaan.
Hoe leeg en betekenisloos zou dat dan zijn.
Ik ben dus dankbaar voor het verdriet in de wereld. Ik hoop dat we met zijn allen snel klaar zijn met onze worsteling uit de cocon. Dan bestaat de hele wereld uit ontwaakte engelen.
Dat lijkt me schitterend.
Er is een verschil tussen je zorgen maken en ergens zorg voor dragen. Kun je het verschil voelen tussen die twee?
Een gedachte die je beperken kan om iets te doen: ‘Het helpt niet, want ik los de wereldproblemen er toch niet mee op.’
Zou het een gevoel van opluchting geven als je jezelf toestaat een druppeltje te zijn in het midden van de regenbui? Wie zegt dat je de hele wereld moet redden?
En waarom zou jouw druppel niet waardevol zijn voor het stukje van de wereld wat je er wel mee bereikt?
Andere mensen bereiken weer een ander stukje wereld.
Persoonlijk vind ik zo’n enkel druppeltje op bijvoorbeeld een blad in het bos heel mooi. Het doet dat blad goed en er zijn dieren die hun dorst er mee lessen (vogels, mieren..)
En alle druppels samen maken het bos een glinsterend paradijs.
Teder Hart - coaching 