Daar zit ik dan, ik heb beloofd dat ik zou dansen bij een talentenshow. Plotseling betwijfel ik of ik wel dansen kan, ik twijfel ook aan de muziek, die zal wel niet goed genoeg zijn. Ik twijfel wat af.
Eenmaal op het podium stop ik met moeilijk doen. Ik heb besloten op te gaan in de muziek en dans. Ik heb genoten. Andere mensen gelukkig ook, dat is mooi meegenomen.
Zo simpel kan het zijn. ‘Gewoon’ doen wat je leuk vindt en het komt wel goed.
Of klinkt dat weer TE simpel?

In gesprek met mensen kan ik me ook weleens kwetsbaar voelen:

• Als ik vertel over iets dat me pijn doet
• Als ik vertel over iets wat ik niet goed doe
• Als ik vertel over iets wat me raakt/ belangrijk voor me is (want ik zou niet begrepen kunnen worden)
• Als ik waardering, dankbaarheid of liefde voor iemand uit (waarom ik me daar kwetsbaar bij voel? Goede vraag, ik zie er eigenlijk geen reden voor)

Hoe vaak zie je het wel niet?
Iemand die zijn gevoelens verstopt met een grapje, iemand die zijn gevoelens vermijd te uiten, verdriet verstoppen achter boosheid, een naaste liefkozend uitschelden of ontkennen dat je verdrietig bent:
‘Goh, wat is er?’
‘Niks, niks, de wind doet pijn aan mijn ogen’

Dus wat is dat? Hoe kan het dat het zo moeilijk is om te laten zien wat je raakt? Zelfs – of juist – bij de mensen waar je het meest om geeft.

Ik denk dat het heel menselijk is om goedkeuring te wensen van de mensen om je heen, vooral als je van ze houdt. En die goedkeuring verwacht je misschien niet te krijgen voor je kwetsbaarheid. Je komt liever over als iemand die alles onder controle heeft, iemand die ‘nuchter’ is en stoer.
Wanneer je gevoel van zelfwaardering afhankelijk is van de bewondering van anderen en je denkt die niet te krijgen met een open (kwetsbaar) hart….
Zeker als je jezelf schaamt, dan laat je dat gedeelte liever niet aan een ander zien.

Hoe voelt het om stukjes van jezelf te verstoppen voor anderen?

∗

Dat dansen, dat vond ik best eng.
Ik heb het toch gedaan.
En dat voelde heel vertrouwd, want dansen hoort bij me. Ik heb de vrijheid genomen om
mezelf te zijn. Dat voelde sterk.

Wanneer ik mijn vertrouwen geef aan de mensen om me heen en ik vertel iets over mezelf kan dat kwetsbaar voelen. Het voelt ook heel echt, ik geef mezelf de ruimte om te zijn wie ik ben.

Het kan spannend voelen om te doen wat ik echt wil (een blogartikel schrijven over kwetsbaarheid, een gedicht maken of een eigen praktijk opzetten). Wanneer ik het toch doe volg ik mijn hart. Dat bevalt me beter dan wanneer ik die dingen verborgen hou.
Ik voel me vrij.