Ik kwam vandaag een stukje tekst tegen dat ik jaren geleden (vraag me niet meer wanneer) heb voorgelezen voor een groep leeftijdsgenoten in de kerk.
Het is alsof dit stukje tekst voor me geschreven is en zo nu en dan kom ik het weer eens tegen.

Ik ga het hier delen:

Gewoon doortrappen:
Vroeger zag ik God als iemand die mij alleen maar gadesloeg en beoordeelde. Als een rechter die alles bijhield wat ik fout deed om zo tot een beslissing te kunnen komen of ik na mijn dood de Hemel zou mogen betreden of niet.
Ik herkende Hem wel in sommige gevallen, maar kénde Hem niet.
Veel later, toen ik God ontmoet had, leek het alsof mijn leven veranderde in een fietstocht.
Een fietstocht op een tandem dan wel te verstaan en ik constateerde dat God achter me zat en mij hielp met trappen.

Ik weet niet meer wanneer het was dat Hij me voorstelde om van plaats te wisselen, maar sindsdien is het leven nooit meer hetzelfde geweest. Zolang ik voorop zat en stuurde, kende ik de weg. Het was vaak een saaie en voorspelbare route zonder bijzonderheden. Het was gewoon de kortste afstand tussen A en B.
Maar sinds Hij de leiding nam, kwamen we op onbekend terrein, diepe dalen, bergopwaarts, door rotsige gebieden en dat alles met halsbrekende snelheden. Het enige dat ik op dat moment kon doen, was me goed vasthouden om niet van de fiets te vallen. Al leek het soms gekkenwerk, Hij zei alleen maar: ‘Gewoon doortrappen’.

Ik maakte me zorgen, was vaak bang en vroeg: ‘Waar brengt U me heen’? Hij glimlachte en gaf geen antwoord. En zo leerde ik Hem te vertrouwen. Ik vergat mijn saaie leven en koos voor het avontuur. En als ik aangaf dat ik bang was, dan leunde Hij wat naar achteren en raakte heel even mijn hand aan.

Hij nam me mee naar mensen met gaven die ik nodig had. Zij bezaten veel geduld, hoop, vergevingsgezindheid, vreugde en acceptatie. Zij gaven me die gaven cadeau en weg waren we weer. God zei: ‘Geef die geschenken maar weg; dat is alleen maar extra bagage, teveel gewicht’. Zo gezegd, zo gedaan. Ik gaf alles wat ik ontving weer weg aan de mensen die ik onderweg ontmoette. Zo ontdekte ik dat ik in het geven juist ontving en toch was mijn last licht!

In het begin vertrouwde ik God de controle over mijn leven niet toe. Ik wilde zelf voorop zitten. Hij mocht achterop meetrappen om het me makkelijker te maken. Al snel had ik echter ontdekt dat God alle geheimen van het fietsen beheerste. Hij wist hoe je hele scherpe en snelle bochten veilig kon nemen, hoe je zelfs al kwam je over een hobbel heen los van de grond, veilig weer neer kon komen en ook wist Hij vaak angstige passages af te snijden.
En ik leer nog steeds. Ik leer om snel door te trappen, ook al kom ik in de meest vreemde situaties terecht. Met God als mijn betrouwbare en fantastische compagnon, begin ik ook het uitzicht en de frisse bries om mijn hoofd steeds meer te waarderen. En als ik er eigenlijk zeker van ben dat ik niet meer kan, dan glimlacht Hij slechts en zegt steeds; ‘Gewoon doortrappen’.

Als ik het nu weer lees, dan lijkt het haast een toekomstvoorspelling. Ik herken dit verhaal. Ik leer steeds meer loslaten en vertrouwen. En leer nog steeds bij.
Bijzonder.