In een plantenbak op de tuintafel staan een paar prachtige bloemen: een tulp, een narcis, een hyacint en een bosje blauwe druifjes. Wisten ze maar hoe mooi ze waren… maar ze weten het niet:

De Hyacint voelt zich wat bewust van haar omvang, ze is ook bang dat ze qua geur te sterk aanwezig is, was ze maar anders, zoals de tulp die naast haar staat, die is zo mooi lang en slank, met zo’n eenvoudig en mooi model bloem….
De tulp staat daar in de zon en hoewel ze geniet van de warme stralen die in haar kroon vallen, voelt ze zich wat ongemakkelijk. Naast haar staat Narcis. En Narcis heeft allemaal krullen in zijn blaadjes. Hij is ook mooi geel, net als de zon. Was ze maar net zo levendig als Narcis, in plaats van dat eenvoudige rood en haar simpele vorm.
Narcis voelt zich ook niet fijn, met zijn kopje naar beneden kijkt hij naar de blauwe druifjes. Zij zijn met veel en vormen een eenheid, bovendien zijn ze zacht en delicaat. Hij vindt zichzelf maar alleen en hard, was hij maar als blauwe druifjes.
Blauwe druifjes daarentegen merkt hier niets van. Ze kijkt naar Hyacint. Wouw, wat is die vol, daar kan blauwe druifjes niet aan tippen. Blauwe druifjes voelt zichzelf klein en onzichtbaar naast de prachtige Hyacint.

In het huis kijkt de vrouw met een glimlach naar de bloemen, wat een mazzel dat ze die van haar dochter gekregen heeft. Wat zijn ze mooi, en wat een goede combinatie. De bloemist die dit heeft samengesteld wist wel waar ze mee bezig was.

Paula van Ginkel