Je kunt je wel eens afvragen waar het goed voor is om zoveel ellende mee te moeten maken.

Waarom niet meteen een volmaakte wereld, een volmaakte jezelf, verder geen gedoe.

Ik doe een training bij Ander Leven, waardoor ik patronen ontdek in mezelf waar ik het mij moeilijk mee heb gemaakt. Wanneer ik het in mezelf zie, kan ik ook begrijpen dat anderen soortgelijke of andere patronen hebben.
Ik kan dan met begrip kijken naar mezelf en naar anderen. Ik kan compassie voelen. Ik kan helpen waar mogelijk.
Ik zou geen verdriet kunnen begrijpen wanneer ik het zelf niet kende.
Ik zou geen begrip kunnen opbrengen voor boosheid, als ik het zelf nooit heb gevoeld.
Ik zou niet begrijpen hoe het voelt om teleurstellingen of ziekte mee te maken als ik er nooit mee te maken heb gehad.
Hoe kun je weten wat verlies inhoudt, als je nooit iets verloren hebt?

Zelfs al zouden we in een perfecte wereld leven, vol perfecte mensen die nooit iets hadden doorstaan.
Hoe leeg en betekenisloos zou dat dan zijn.

Ik ben dus dankbaar voor het verdriet in de wereld. Ik hoop dat we met zijn allen snel klaar zijn met onze worsteling uit de cocon. Dan bestaat de hele wereld uit ontwaakte engelen.
Dat lijkt me schitterend.